Vandaag, dinsdag 20 maart 2019, is het precies 50 jaar geleden dat Eric Carle het klassieke prentenboek ‘Rupsje Nooitgenoeg’ bedacht. En dat mag natuurlijk best wat aandacht krijgen op deze internationaal gevierde ‘The Very Hungry Caterpillar Day’.
Het iconische verhaal van de hongerige rups die zich door een berg eten heen werkt en zich uiteindelijk als vlinder ontpopt heeft al generaties betoverd en zal dat nog wel even blijven doen.
Het bekende boek is ondertussen een blauwdruk geworden voor het maken van een goed prentenboek. Het is niet alleen leuk, maar ook leerzaam, want het behandeld de dagen van de week, telt tot 5, benoemd een heel scala aan voedsel en gaat over de levenscyclus van de rups die zich tot een vlinder omtovert.
Harry is een echte huiskat, hij komt nooit buiten en blijft lekker in zijn warme gezellige huis. Maar als zijn vriendin Vera tikkertje met hem wil spelen, waagt hij de sprong en gaat ie op pad.
Dat gaat natuurlijk verkeerd, want een huiskat die achter een vlinder aanrent moet haast wel verdwalen, gelukkig weten de andere katten raad.
Ter ere van de jaarlijkse Nationale Voorleesdagen wordt er elk jaar een Prentenboek van het Jaar geselecteerd dat in een goedkope mini-editie verschijnt en in een nieuwe grote editie waarbij een vingerpoppetje wordt geleverd. Sinds jaar en dag wordt er ook een leuke app voor tablet en mobiel (zowel Android als iOS) gemaakt gebaseerd op het prentenboek dat wordt geselecteerd.
Ed is een schatje, maar als hij een slechte bui heeft, kun je je maar beter uit de voeten maken, want dan is de beer los! Het begint klein, maar al snel is de hele stad tot stilstand gekomen, en waarom nou eigenlijk?
Maar gelukkig veranderd zijn bui ook weer door iets kleins en kijkt hij weer omhoog, waar de vrolijke dingen zijn, die zijn bui weer goed maken. En er is toch vast wel iets te doen aan die slechte buien?
Een erg grappig en herkenbaar verhaal en al levert Ed zijn boze bui wel een heel spectaculaire bende op, wonderschoon in beeld gebracht door Júlia Sardà, veel ouders zullen de buien van Ed bekend voorkomen.
Vier vreemdelingen ontdekken op een dag Het Ding. Niemand weet wat het is, wat het doet of waar het vandaan komt, maar het is binnen de kortste keren razend populair. Maar dan komt de dag dat Het Ding weer vertrekt…
De vondst van Het Ding leidt tot een enorme hype en een vriendschap voor het leven. Vier voorbijgangers vinden Het Ding en elkaar, waar het onbekende al niet toe kan leiden.
Dit boek bevat een van de meest bijzondere verhalen die ik ooit heb gelezen in een prentenboek. Bijzonder omdat er nooit een sluitende uitleg komt over wat Het Ding nou is. Voor sommigen misschien zelfs een beetje frustrerend, maar in mijn ogen juist erg verfrissend. Niet alles is altijd uit te leggen en dat is helemaal niet erg.
Wilfred heeft een eland, die houdt zich dan wel niet aan alle regels die Wilfred heeft voor een goed huisdier, maar aan de belangrijke regel 4 gelukkig wel. Maar dan blijkt er nog iemand te zijn die denkt dat Marcel (of Rodrigo) van haar is…
Wilfred en Marcel zijn een perfect stel, Wilfred stelt de regels op en Marcel houdt zich er eigenlijk nooit aan. Gelukkig realiseert Wilfred zich dat dat niet is waar vriendschap om draait en dus zo erg nog niet is.
Oliver Jeffers, de schrijver en illustrator van dit boek, heeft een erg bijzondere tekenstijl. De tekeningen van de Eland, Wilfred, de vele appels die de Eland eet en de andere personen in het boek zijn vrij eenvoudig, bijna kinderlijk getekend. Voor de achtergronden gebruikt hij echter afbeeldingen van bestaande en zelf geschilderde landschappen die vaak juist heel realistisch zijn.
Lotje en Kleintje de heksenprinses nemen het vliegende tapijt door Heksenland en komen zo een heleboel heksen in bijzondere voertuigen tegen. Elke heks reist op haar eigen manier en heeft Lotje en Kleintje iets bijzonders te bieden.
Kleintje is uit logeren bij Lotje die haar voorleest over de Heksenprinses. Geïnspireerd door het sprookje gaan ze samen op avontuur met behulp van Lotje haar toverkunsten en natuurlijk de onmisbare poes.
Dit is het vijfde en laatste deel uit de serie boeken over Lotje de heks van Lieve Baeten. De serie kan ondertussen als klassiek worden beschouwd en mede daarom is deze nieuwe (grote formaat) druk onlangs in de boekhandel verschenen. De tekenstijl van Lieve is vrij bijzonder, erg gedetailleerd en een beetje gruizig of groezelig wat de getekende wereld heel veel diepte geeft. Er zijn op elke afbeelding wel dingen in de achtergrond aan de hand die je op het eerste gezicht over het hoofd ziet.
Rambamboelie is een schattig klein hondje dat heel leuk kan blaffen, maar als de mensen in het park aan hem vragen om eens te blaffen komt er een heel ander geluid uit! Wat een ellende, snel naar de dokter om Rambamboelie te genezen van zijn vreemde stemgeluid. Maar dat blijkt toch meer werk te zijn dan de dokter aanvankelijk dacht.
Pilletjes, drankjes en spuitjes komen er aan te pas om Rambamboelie te genezen, maar niets lijkt te helpen. De mensen in het park geloven er niet meer in, maar dan komt de dokter met een geniale ingeving! Zou het dan toch nog goedkomen?
Ik ben geen groot fan van bekende Nederlanders die hun bekendheid te gelde willen maken en een kinderboek op de markt brengen. Maar soms levert dit wel een erg leuk boek op en dat is hier gelukkig het geval. In 2002 schreef de recent overleden Mies Bouwman dit verhaal op, waar haar (klein)kinderen zo van hadden genoten, en Philip Hopman leverde er de illustraties bij.
De vriendjes van Kikker komen op bezoek en dus maken Kikker en Beertje samen het huis schoon en bereiden het feestje voor. Nadat alles is schoongemaakt en de drankjes en versnaperingen zijn ingeslagen komen de gasten aan en beleven ze een heerlijke dag met z’n allen.
Nadat het boek is gelezen kan, met het zelf in elkaar te zetten huis van Kikker, het verhaal nog eens worden nagespeeld, of natuurlijk zelf een heel nieuw verhaal worden bedacht.
Een nieuw boek van Max Velthuijs is bijzonder, vooral omdat Max helaas al bijna 15 jaar geleden is overleden. Gelukkig zijn er nog vele tekeningen en verhaaltjes overgebleven waar nieuwe boeken van konden worden gemaakt. Zo is ook bij dit boek gebeurt, waarbij de afbeeldingen eigenlijk collages zijn van eerder gepubliceerd werk van Kikker (vooral ‘Kikker vindt een vriendje’).
