Voor de tweede maal glipt Beestje het lieveheersbeestje er vandoor en moeten Basiel en Mila naar haar op zoek, dit keer in de hen nog onbekende Oceaanstad.
Gelukkig zijn beiden ondertussen gediplomeerde onderwater-detectives en gaan ze meteen aan de slag in de kleurige chaos die Oceaanstad heet.
De kleuren spatten weer van de bladzijdes in dit ongelooflijk chaotische, vrolijke en kleurrijke zoekboek mét verhaal.
Een muis die zonder twijfel weet dat hij een tijger is en zo zeker van zichzelf is dat hij alle dieren en zelfs een echte tijger ervan weet te overtuigen.
Een grappig en vlot verhaal over een muis die uiteindelijk toch zijn reflectie in het water lijkt te zien, maar dan..
Tweeëndertig pagina’s pure lol, niet meer en niet minder. De muis met zijn bijzondere praatjes, die dieren die er steeds meer van overtuigd lijken te zijn dat hij het toch bij het juiste eind heeft en dan de onverwachte conclusie als kers op de taart.
De Koning is in paniek, hij heeft een draak gezien en kan niet slapen totdat hij zeker weet dat deze verjaagd is. Drie dappere ridders worden er op uit gestuurd om de draak te verslaan, maar waar is die draak dan?
Niet alles is wat het lijkt.. Soms lijkt een berg wortels bijvoorbeeld sprekend op een draak, maar lijkt een draak soms ook niet juist sprekend op iets anders?
Leo Timmers houdt er een zeer herkenbare eigen stijl op na die ook in dit boek weer goed tot uiting komt. Zijn tekeningen lijken vaak wel met olieverf gemaakt, zoveel lagen en diepte hebben ze, een methode waardoor er een hele originele eigen sfeer wordt gecreëerd.
Malo heeft helemaal geen zin om zijn goede vriend Poto te helpen met het inmaken van groente. En al helemaal niet als hij hoort dat er een nieuwe zweefmolen bij de rivier staat.
Malo stelt alles in het werk om zo snel mogelijk de nieuwe zweefmolen te bereiken, maar of hij daar nou vrienden mee maakt..?
De vrolijke kleuren van een bos in volle bloei spatten van de pagina’s en maken dit ondeugende verhaal over de stoute Malo een stuk liever dan het had kunnen zijn.
Op een van haar wandelingen door het besneeuwde bos komt Josefien een Tijger tegen, die haar naar huis volgt en de daaropvolgende dagen haar trouwe metgezel wordt. Uiteraard vergt dat wat gewenning in het stadje, maar dan wordt Tijger ook in de armen van de rest van de bevolking gesloten.
Na een tijdje wordt Tijger echter ziek, een ziekte die alleen maar heimwee kan zijn en Josefien gaat op reis om haar trouwe vriend weer thuis te brengen.
Tijger is een mooi groot prentenboek geworden dat met bravoure en warme kleuren een eenvoudig verhaal over vriendschap, heimwee en eenzaamheid voor kinderen van bijna alle leeftijden brengt. De hoofdpersoon en titelgever van dit boek steelt dan ook de show op de fantastische tekeningen die om de tijger heen lijken te zijn gemaakt.
In het midden van het boek staat een hoge muur, om de ene kant te beschermen tegen de andere kant. Want aan de ene kant is het niet pluis en alles aan de andere kant is juist heel erg veilig en fijn, of steekt het misschien toch iets anders in elkaar?
Een bijzonder verhaal dat speelt met de actualiteit en dat de denkbeelden van de hoofdpersoon eens stevig onder een vergrootglas legt, maar toch geschikt is voor kinderen vanaf een jaar of 2!
Net als het eerder gerecenseerde boek van Jon Agee, ‘Is er leven op Mars‘, is dit weer een heerlijk luchtig en grappig verhaal, mede door de afbeeldingen, terwijl de gebeurtenissen toch best avontuurlijk en spannend zijn. Als je er goed over nadenkt gebeuren hier levensgevaarlijke dingen eigenlijk!
De nachtelijke tocht van de huiskat, door de omgeving van een eenzaam huisje op het platteland, biedt de achtergrond van een wonderschoon gedicht over slapen gaan, van de meest vooraanstaande kinderboekenauteur van de wereld.
Terwijl alle dieren in slaap vallen maakt de zwarte kater een laatste tochtje van de dag door de omgeving, voordat hij ook zelf de slaap een bezoekje brengt.
Een nieuw boek van Astrid Lindgren is een bijzondere gelegenheid en zal dan ook niet meer zo vaak voorkomen. Dit wiegeliedje dat nog nooit in boekvorm is verschenen blijkt nu in combinatie met de mooie illustraties van Marit Tornqvist een buitengewoon geschikt verhaal voor een prentenboek, perfect om voor te lezen voor het slapen gaan.
Vandaag, dinsdag 20 maart 2019, is het precies 50 jaar geleden dat Eric Carle het klassieke prentenboek ‘Rupsje Nooitgenoeg’ bedacht. En dat mag natuurlijk best wat aandacht krijgen op deze internationaal gevierde ‘The Very Hungry Caterpillar Day’.
Het iconische verhaal van de hongerige rups die zich door een berg eten heen werkt en zich uiteindelijk als vlinder ontpopt heeft al generaties betoverd en zal dat nog wel even blijven doen.
Het bekende boek is ondertussen een blauwdruk geworden voor het maken van een goed prentenboek. Het is niet alleen leuk, maar ook leerzaam, want het behandeld de dagen van de week, telt tot 5, benoemd een heel scala aan voedsel en gaat over de levenscyclus van de rups die zich tot een vlinder omtovert.
