Miek de microbe gaat samen met jou op avontuur en verkent allerlei bijzondere microscopische landschappen die door hele kleine figuurtjes worden bewoond. Tijdens zijn tocht ontmoet Miek allerlei nieuwe vriendjes, zoals Cari de streptokok en Sjaak de schimmel en leren wij van alles over hun functies.
De kleinste levende wezens beleven ook avonturen blijkt uit dit bijzondere prentenboek, dat je een vrolijke introductie geeft in de wereld van het microscopische.
Een prentenboek over een microbe is natuurlijk een razend origineel idee en goed uitgevoerd kan het ook nog eens heel leuk en leerzaam worden. Dat is met dit boek wel gelukt, want geen kind kan de opdrachten van Miek weerstaan en verplaatst binnen no-time Miek en zijn vrienden naar allerlei nieuwe avontuurlijke locaties.
Het is geen geheim dat draken gek zijn op taco’s, taco’s met gehakt, taco’s met vis, taco’s met kaas, als het maar taco’s zijn! Maar wist je ook dat je draken nooit, maar dan ook echt nooit, taco’s met hete salsa moet voorschotelen?!
Toch gek dat die vuurspuwers zo’n hekel hebben aan pittig eten, maar probeer het ze echt niet te geven, want de gevolgen zijn verschrikkelijk!
Ik ben nog niet vaak zo’n bizar verhaal tegengekomen als er in dit prentenboek wordt verteld en er zijn ondertussen al heel wat bijzondere prentenboeken door mijn handen gegaan. Het uitgangspunt is simpel, draken zijn verzot op taco’s, maar wat gebeurt er toch als ze hete salsa op de taco’s eten?
Wanneer Dodo, de laatste van zijn soort, na een bezoekje aan Vos ineens nergens meer te bekennen is, hebben Das en Wasbeer zo hun bedenkingen. Wanneer Vos hen dan ook nog eens een reusachtige gebraden kip voorschotelt zijn ze er helemaal zeker van, Vos is een boef!
Vossen zijn natuurlijk nare beesten, sluw, gemeen en niet te vertrouwen, maar is dat wel zo? Is dat juist niet een vooroordeel waar helemaal niks van waar is?
Daan Remmerts de Vries, die grossiert in Zilveren en Gouden Griffels, heeft dit boek geschreven, maar ook getekend, iets wat hij bij lang niet al zijn boeken doet. Hier werkt het uitstekend en je vraagt je dan ook af wanneer de Vries nou ook eens voor zijn illustraties in de prijzen gaat vallen.
Moeder Konijn probeert het kleine konijn er van te overtuigen dat de Wolf niet bij hen thuis binnen kan komen. Wolven wonen in het bos, niet in de stad, ze weten toch niet waar we wonen en ze kunnen al helemaal de lift niet bedienen!
Het kleine konijn is er niet gerust op, maar waarom blijft ze er maar over door gaan? Waarschijnlijk had moeder Konijn niet helemaal verwacht wat de bedoeling was van haar kleintje…
Dit verhaal lijkt op het eerste gezicht vrij standaard te verlopen, maar krijgt aan het einde toch een onverwachte wending. Want als kinderboeken je iets kunnen leren, dan is het dat je nooit een boek moet beoordelen op zijn kaft.
Mila en Pablo zijn benieuwd wie of wat toch zo hard brult in de jungle. Verschillende paden leiden naar verschillende plekken en er moeten continu keuzes worden gemaakt, gaan de de kleine avonturiers lopen of met de kano, warmen ze zich aan het vuur of aan de zon?
Elke pagina brengt weer een nieuwe keuze voor de lezer, die het verhaal tot een goed einde moet brengen en dat is nog niet zo makkelijk!
Twee jonge avonturiers die op zoek gaan naar de oorsprong van een vreemde brul die al dagen door de jungle galmt, dat is natuurlijk een recept voor een heel spannend prentenboek. Door de keuzes die de lezer moet maken wordt dat nog eens spannender gemaakt, want maak je de verkeerde keuze, dan begin je onherroepelijk weer van voren af aan!
Op een zelfgebouwd vlot reist een meisje op weg naar de horizon, maar de horizon is verder weg dan gedacht. Na een tijdje komt ze een bord tegen, midden op zee, dat de weg wijst naar het gelukkige eiland. Dat klinkt als een bestemming die de moeite waard is!
Maar welke van de vele eilanden is nou eigenlijk het gelukkige? Is dat niet iets heel persoonlijks? Uiteindelijk vind ze dan toch het gelukkige eiland, en het is niet wat jij of zij verwacht had.
Ondanks dat het boek maar weinig tekst bevat is het toch bekroond met een Zilveren Griffel. Honderd procent verdiend natuurlijk, want de teksten zijn fijn leesbaar en het mooie verhaal grijpt je, zonder emotioneel te worden. Maar was een Zilveren (of Gouden) Penseel niet beter op zijn plaats geweest voor de prachtige afbeeldingen in dit boek?
De zee blijft een dankbare inspiratiebron, als een van de weinige plekken op de aarde die we nog niet tot op de bodem uitgeplozen hebben, blijft er een zweem van mysterie om hangen. Maar de zee is natuurlijk ook gewoon een fantastische bestemming voor vertier en een plek waar we veel voedsel en andere mooie dingen vandaan halen.
Nicola Davies beschrijft in ‘Dit is de Zee’ een enorm scala aan verschillende aspecten van de zee, zo is er een hoofdstuk over de kust, eentje over zeereizen en komen verschillende zeedieren en zelfs verschillende zeeën aan bod.
Met 108 pagina’s is dit dan ook best een stevig boek geworden, de hoeveelheid tekst valt mee, want de tekeningen voeren de boventoon. Elke pagina is eigenlijk één grote illustratie over een onderwerp waar een korte beschrijvende (of poëtische) tekst bij staat.
Iedereen is doodsbenauwd wanneer ze Vigo de draak tegenkomen, terwijl hij juist zo’n lieve zachtaardige lobbes is, die niets liever doet dan verhalen lezen en deze delen met anderen. Dan komt hij een meisje tegen dat niet bang is, en net als hem gek is op lezen.
Hun samenwerking leidt tot een herwaardering van Vigo en zelfs tot een nieuwe boekwinkel in het stadje, een vliegende!
Draken in kinderboeken zijn al een tijdje bezig aan een charme offensief, deze traditionele vuurspuwende monsters blijken vaak helemaal niet zo gevaarlijk te zijn als je op het eerste oog zou denken. Zo ook de draak in dit boek, die zich liever bezighoudt met verhalen lezen en vertellen dan ridders opeten en prinsessen ontvoeren.
